Şu an nerede olmak istersin diye sorsalar, ergen yıllarımda derim. Arkadaşlarla okulu kırıp, birleştirdiğimiz paralarımızla aldığımız sigarayı tüttürürken, arka sıralarımızda oturan kızların külot renginden bahsetmek isterim. Sivilceli şakaklarım muzır gülümsemelerle kırışırken, yeni yeni tüylenen üst dudaklarımı okulun en güzel kızının dudaklarına nasıl dayayacağımı hayal etmek isterim.
Ergenken daha mutluydum ben. Çocukken ondan da mutlu. Büyüdüm sonra. Ben büyüdükçe prangalarımda büyüdüler benimle. Doğum günlerim beni ölüm günüme yaklaştırdıkça eskiyi özleyip, anılarıma geri dönmek istedim. Daha sonra da yani kulaklarımdan kıllar fışkırdığında, ağzımı ve götümü tutamadığımda, çorba kasesine daldırdığım kaşığın ağzıma götürünceye kadar boşaldığı yaşlarımda, yürürken üçüncü bir ayağa hatta tekerleklere ihtiyaç duyduğumda kısacası yaşlanıp bunadığımda anılarımın bana geri dönmesini isteyeceğim. Önce ben anılara sonra anılar bana. İşte ben buna DÖNÜŞÜM derim.
[osgi]
